346: لب پَر

لب پَر، مثل کفترای زیر شیروونی پلاس شده، یه روزی که سه شب بود که برف بود. مثل وقت هایی که حرف و  داستان ها کم که نه زیاد هم بود واسه اینکه احساس خوشبختی کنی. خوشبختی که یه بخاری هست واسه سوختن، نونی هست واسه سق زدن، سالی به دوازده ماه هم این سه ماهش هست بپیچی تو خونه یه گوشه کز کنی. کز کنی تا مرگ بیاد بپیچه دور گلوت و هی نره همیشه باشه، مثل همون لقمه ی ناچیز نون که بخواد خفه ات کنه. مثل زمستون که اصلا نمیره، بختکی که نشسته رو سفره مون با هم خون می خوریم...

پ.ن: من هستم، مرسی از هر کسی پرسید

عکس: نور، فرش، پرتقال با دوربین من!