یادداشت های خانم انار

یه خط گل، یه خط نعنا(ع) روی ماست می ریخت و حواسش پیِ صدای آب هم بود که یه وقت از پارچ سر نره، هدر نشه. سماور و از آب پر کرد و صدای کبریت و بوی گوگرد سوخته و نفت گوش و بینی ش رو پر کرد. رفت سراغ کاسه های آبی و از آبگوشت پرشون کرد. تنگِ دوغ و از کرفس پر کرد و بعد دستش رفت سمتِ مجمع* با نوکِ پا پادری و هل داد و زیر لب سلام کرد. مجمع رو گذاشت روی فرش و دوزانه نشست رو زمین و مشغول شد. سفره رو که چید آروم چینِ دامنش رو از زیر پا جمع کرد و بلند شد و گفت: خانوم تو پادری میشینم، چیزی خواستین صدام کنید. بدون اینکه جوابی بشنوه رفت تو پادری نشست و دامنش رو زیر زانوهاش جمع کرد. با انگشت رو گل های ِ ریز دامنش دست می کشید و به خیالش که شاید رنگ و روی رفته اشون برگرده. صدای خانوم تو گوشش می پیچید که می گفت: آقا بفرمایید، نوش جان!

پ.ن: ادامه دارد؟:|

* یک عدد سینی خیلی بزرگ می باشند که در زبان اصفهانی به آن مجمع می گفتند و اهل منزل به جای سفره از آن استفاده می کردند.

عزیز تر از جان. چیزهایی هست که داریم اما نداریمشان. و این مساله است که نابودمان کرده. مثل چرت های صبح زود که این خوابیدن ها، کاری می کند که کل روز جور خستگی همان پنج دقیقه بیشتر را بکشیم. می خوابیم که بیشتر لذت ببریم، می مانیم که بیشتر باشیم ولی وقتی به خودمان می آییم که دیر شده است. عادت می کنیم به این داشتن ها بدون لذت. عزیز تر از جان گاهی اگر بیدار باشی و کمتر بمانی بد نیست. عادت ها از سرت می افتد. درد می کشی و میفهمی از چه چیزی باید زودتر می گذشتی و برای چه چیزی باید برگردی و بی عادت بیشتر لذت ببری.

وانار نام دیگر من است

پ.ن: خستگی های مفرط از خود درست شدنی نیست