یادداشت های خانم انار

مامانم وقتی گشنه می مونم، رو کاناپه می خوابم، از زور میگرن چنگ می زنم به رویه ی بالشت و خیلی وقت های دیگه بهم میگه :" رود بی دا"*

تو کتابخونه ی دانشگاه دو تا صندلی رو چفت کردم کنار هم، خوابیدم. مامانم اومد بالای سرم گفت:" رود"

از خواب پریدم و به اندازه نه ماه کامل و ششصد کیلومتر دلگیری ام رو ریختم لابه لای کتاب شعر قرن بیست آمریکا!

*فرزند بی مادر

پ.ن: هیچی :)

آینه ی گرد را که از روی دیوار برمی دارم، علاوه بر تبخال پت و پهن و دردناکی که عدل اندازه ی نصفه ی یک سکه ی پانصدیست، جوش ریزی روی شقیقه ام درست کنار آن دسته ی سفید رو به زیاد شدن نشسته است. شبیه آن جوش های ریز و بی رنگی که حوالی ده سالگی یک شبه روی صورتم نشست.

رفته بودم نان بخرم؛ دست هایم به جیب های پالتوی صورتی بزرگی که بابا سر خود خریده بود نمی رسید؛داخل  نانوایی شدم و در صفِ سیاهی از زنان ایستادم، دست هایم گرم شد و چشم هایم به چشم های قهوه ای شاطری که انگار اولین بار بود می دیدمش، تا یازده سالگی هر روز دست هایم به جیب هایم نرسیده خزیده بودم توی نانوایی و توی صف می ایستادم، اگر کسی هم جلوتر از حقش نان می گرفت خوشحال می شدم. تا همان زمان که بلوغ شروع به خزیدن روی بدنم کرد...

چند روز پیش؛ بعد از سال ها رفته بودم نان بخرم، نمی دانستم صف کجاست، شاطرکدام است نانوا چرا همیشه گوشه ی لبش سیگار نشسته؟نگاهِ خیره ی بد رنگی روی من بود و اخم های در هم و چین پیشانی حریفش نبود؛ دست هایم هنوز به جیب هایم نمی رسد! نرسیده ام!

پ.ن: نرسیدیم :)

عکس: چی بگم؟

|اول نوشت: این روزها که اینجا نیستم جایی هست که مخفیانه(!) در آن می نویسم، از روزمرگی ها گرفته تا هر چه که دوست دارم از شعر، فیلم و موسیقی. در سکوت و خلوت یک جمعیت ده دوازده نفره که سکوت کاملند! اگر دوست داشتید شما هم به جمع مان اضافه شوید حتما برایم کامنت بگذارید |

نوشته بود، به سادگی نوشته بود :"تو زندگیم همیشه دوست داشتم کلمه ی توی پرانتز باشم، از نزدیک شدن بیش از حد آدمها بدم میاد. از اینکه هیچ حسی بهشون ندارم هم." و صدای هندزفری رفت روی :"هیچ کس مثل من به این دقت گناه نمی کنه!" * ولی این گناه در نظرش می ارزد. این پرانتزی که دور خودش کشیده را دوست دارد و همه جا با خودش کشان کشان می بردش، حتی سر کلاس و بین همکلاسی ها جایی که باید تعامل داشت! ندارد! مثل سالهای دبستان نیست که از سر خجالت و تحقیر با هیچ کس دم خور نشود،نه! نمی ترسد ولی نمی خواهد.

دلش به حال آدمهای درست و درشتی که سمتش می آیند می سوزد، می آیند برای حرف،دوستی و این اواخر عشق شاید! سکوت جواب می گیرند. سکوت تلخِ گزنده! در نظرش می ارزد! می ارزد و گاهی هم فکر می کند:" در حقشون لطف کردم، همین اول کار ناامید بشن خیلی بهتره تا دلبسته تر بشن."

در سکوت، در کتاب،شعر و در موسیقی داخل پرانتزش زندگی می کند، می چرخد، داشت به بی کلامی که یادش نمی آمد کدام از این آدم هایی که به پرانتزش نزدیک شده بودند فرستاده بود، گوش می کرد که دو دختر از کنارش رد شدند و بوی عطرشان پرتش کرد به سه سال پیش! کسی بود که داخل پرانتز بود، و شده بودند دو دختر با یک عطر!

از زیر لب و چشمانش می گذرد:"می ترسم" ایستادن بیهوده است، می چرخد و راه نرفته رو روی نیمکت ولو می شود.

پ.ن: (می ترسم)  +*ه.پ

عکس:نقاشی از aoki tetsuo

روزهای سخت و تلخ، کُشنده و کِشنده ای بود! این فصل گرمِ شاد و رنگی برای همه، سیاه مطلق گذشت. گله ای نیست!

وسط همین روزهای سخت، یک سال از من کم شد و یک سال روی عدد شناسنامه ام رفت! دقیقا چهل روز بعد از ماجرا. گله ای نیست!

وسط همین روزهای سخت بود که فهمیدم، گله ای ندارم! غم که همیشه هست ولی پیروز این غم،تا اینجا، من بودم.

وسط همین روزهای سخت، بزرگ تر شد دلم! ضخیم تر :)

پ.ن: خوب نبودن هم هست ولی من کسِ دیگه ای شدم.

عکس:

به کبریت های نیم سوخته ی خیس قسم بخورم یا به تکه سوسیسِ چسبیده به کف ماهیتابه؟ به کندن پوستِ لبم، یا پوست های قهوه ای دلمه بسته روی زخم های حاصل از کفش های پاشنه بلند دو هفته ی پیش؟ به پخش شدنِ عطرهای ارزان قیمتِ مردانه وسط بوی سوخته ی پلو یا به بوی جوهر نمک اولِ صبح وسط بوی کثافتِ دستشوئی ها؟ به صدای زمخت یاالله گفتنِ تعمیرکار ساعتِ هفت صبح یا به صدای ریز و ملوس گربه های تازه پا گرفته یک ساعت پس از نیمه شب؟ به چه چیز اینجا قسم بخورم که بفهمی من تکه ی نا کامل این پازلم و فقط عادت می کنم! مثلِ سرامیکِ شکسته ی طبقه ی دوم هر چه با هر چیزی بندش می زنند باز دو روز بعد با کوچکترین وزنی تق! می شکند و با یک زخم تازه بیرون می زند. می خواستم سوار اتوبوس بشوم کارت زدم، تق! زیر نگاه تعجب آمیز مردم و گردن کج شده ی راننده به سمت آینه شکستم. اینجا وقت پیاده شدن کارت می زنند.

پ.ن: تفاوت های مریض :)

عکس: تکه ای که هی قورتش می دهم، این روزها :)

+گذری کن
که ز غم
راهگذر نیست مرا!

_نمی خوام! می خوام بمونم تو چشات!

#امیرخسرو_دهلوی

باید به آهنگی که برام فرستاده بود گوش می کردم و لذت می بردم، عشق می کردم از این همه دوستی و دوست داشتن های از راه دور و مقاوم در برابر زمان. باید از فیلمی که تازه به دستم رسیده بود لذت می بردم یا شامِ نیمه آماده ای که مزه اش از همه ی غذاهای نیمه آماده ی اینجا بهتره! باید از خواب نیمه شب لذت می بردم، حتی از بیمارستان رفتن ها ی نیمه شب سعی در خندیدن و خندوندن مریضی که غم عزاداری رهاش نمی کنه! باید از هوای نیمه شب لذت می بردم، از نم  بارون، از خواب ِ یعد از اذون صبح! اما شب چهارم بود، شش صبح از خواب یک ساعته ی یک شب شلوغ تا صبح کشیده شده، عرق کرده و خیس از لزجی یک مار رو گردنم بیدار می شم! کثافت همه جا رو گرفت توی بغض و عجز قربانی می شم.

پ.ن: مثل یک گوسفند پروار شده برای مرگ

عکس: کابوس یک واقعیت