344: ماهی ها فکر می کنند که زنده اند

اولین بار ماه های اول سال 80 بود، یک توده ی حجیم سیاهِ سیاه از آب کشیدن بیرون، بیشتر ندیدم بابا دست گذاشته بود روی چشم هام. می گفتن سرباز بوده، می گفتن تو پادگان افسردگی گرفته. صدای جیغ های خواهرش با دیدن دست های پر غواص آتش نشانی هنوز لا به لای آسفالت کوچه باید ریخته باشه. از اون سال به بعد، ماه های اول سال، فصل ماهیگیری بود. هیچ وقت نرفتم تماشا، نخواستم صدای جیغ های بیشتری رو بسپرم به آسفالت ها.

آخرین بار همین سه شنبه ی پیش بود، جیغ و داد عابرها با جیغ های ممتد آتش نشانی قاطی شد و دوباره یک ماهی درشت تر، انگار پنجاه و چند ساله. تنها تفاوتش اینه که الان دیگه کسی دنبال دلیلش نمی گرده. همه می دونن چرا! همه حالا مثل من احتمالا دیگه تماشا هم نمی کنن.

مگر زنده ایم که زندگی بخوایم؟

 

پ.ن: همه می دونیم چرا و منتظر صبح نیستیم.

343: حالا دیگه می دونم چه شکلیه

الان دقیقا یک سال و سه روز کامله که درد از دست دادن همیشگی رو تجربه کردم، توی سکون، سکوت، مثل همون وقتی که جراح فک تیغ و رو لثه ام گذاشت و به خاطر دوز پایین داروی بی حسی باید درد و تحمل می کردم، با دهن بازِ پر از خون و ساکشن و...

می دونی صدا که داد نشه، کلمه نشه، بیرون نیاد؛ صدا که صدا نباشه یه چیزی از درد کمه، ته هر دردی هر چقدر هم عمیق باید داد بزنی، اگر به موقع داد نزنی دیگه درد واسه همیشه می مونه، مثل یه موریانه ی موذیِ کثیف گیر کرده تو دیوار، می مونه تو سینه و بقیه ی عمرش رو مثل یه انگل می چسبه بهت و از درون خالی میشی، انقدر که شاید یه روزی بریزی، یا تنها چیزی که ازت بمونه یه ورق زرد و چرک از کاغذ دیواری باشه...

تنها فرقش اینه که الان دیگه می دونی چه شکلیه! اون معمای بزرگ سیاه و کبود حتی وقتی دیر رسیدی و نذاشتن یه آغوشِ آخری باشه!

الان می دونم مرگ مثل خواب رفتن وسط گریه های یواشکی زیر درخت گردوئه، که گوشه ی تو بود(که درخت ها با زن های این قبیله دنیا میان) مرگ ساکتی یه خونه تنگِ غروبه بعد از چهل روز، با صدای کلاغ. همین قدر آروم،آهسته، غمناک ولی گذرا.

 

پ.ن: یعنی میگی حالا که نیستی اینقدر به ستاره ها نگاه کنم که بتونم بغلت کنم؟

عکس: گردو نماد صبوری بود. صبور بود.