330: و در پایان من خودم را باید دوست داشته باشم

از ذهن های کثیف آدمیان؛ می گریزم

از حرف های صد من یه غازشان

از لبخندها و سوال های کج و کوله ی پر طعنه شان

می گریزم و پناه می برم به خودم؛ به این زنی که درونم نشسته و منتظر تلنگر من است تا زندگی کند.

 

پ.ن: زنده ام

 

عکس: و  پناه می برم به چشمانم