202: خانه ی موریانه زده

باید این روزها از لابه لای کتابها، دفترها، عروسک ها، فیلم ها، برگه ها، مداد رنگی ها، موهای گوله شده توی سطل آدم بیرون بیاید. دست بزارد روی شانه ات و هی حرف بزنی حرف بزنی حرف بزنی تا با هم توی خیال تمام شوید.

ولی عوضش هیچ ضربانی را حس نمی کنی، جز تیک تاک ساعت که هیچ چیز قرار نیست درست شود.

موری به میچ می گفت اگر نمی توانی فرهنگی را بپذیری، فرهنگ خودت را بساز. من اگر حتی میچ هم بشوم، خسته تر از آن هستم که بسازم! شاید فقط تمام زورم را جمع کردم و خراب کردم... وقتی کسی نیست، یک خانه ی موریانه زده ای...

پ.ن: کنار هر دوایی همیشه درد بوده..(سیامک عباسی)

پ.ن بعدی: از من ناراحت نشین که جوابگو نیستم